Samotność / Loneliness

Moje młodsze dziecko powiedziało niedawno:
'Mama, chyba czas trochę za szybko mija...'
'Dlaczego?'
'Nie wiem, ale chyba za szybko...'

Zdziwiłam się, bo usłyszeć takie słowa z ust ośmiolatka...
Niestety to prawda. Czas zbyt szybko mija.

Jakiś miesiąc temu w piękny, słoneczny dzień zdarzyło się coś, co na pozór jest nieznaczące jednak sprawiło, że mnóstwo myśli zaczęło kłębić mi się w głowie. Myśli na temat samotności.

Szłam jak co dzień do centrum naszego miasteczka po zakupy. Przechodzę zaledwie dwoma ulicami. W ogródku przy furtce jednego z domów stała starsza Pani.
Na początku jej nie zauważyłam - dopiero kiedy prawie ją mijałam. Uśmiechnęłam się więc, a Ona odwzajemniła uśmiech i zapytała czy może mogłabym jej pomóc, bo Ona nie ma siły, bolą ją nogi i nie może do nikogo pójść. Podała mi nowy płyn do płukania ust i poprosiła o odkręcenie.
Niby nic. Pani poprosiła, ja pomogłam.

Jednak od tamtej chwili myślę jak 'straszna' musi być samotność.
Jak długo ta kobiet stała tam i czekała aż ktoś będzie przechodził i pomoże jej?
Wcześniej nie myślałam o samotności tak 'obrazowo'. Nie wyobrażałam sobie czynności, z którymi trudno sobie poradzić, nie wyobrażałam sobie jak dziwnie musi być w nocy, jakie to uczucie kiedy jest się samotnym w pustym domu...
Dwa dni później spotkałam tą Panią rozmawiającą z jakąś dziewczyną (wyglądało, że dobrze się znają), poznała mnie i przywitała się. Miło mi było :)

Ja nie lubię być sama. Może chwilę, dwie, ale nie dłużej...



My younger child said recently:
'Mum, the time passing a little too fast ...'
'Why?'
'I do not know, but I think too fast ...'

I was surprised, because I hear these words from an eight year old...
Unfortunately, it's true. Time passes too quickly.

About a month ago on a beautiful sunny day it happened something that is seemingly insignificant, however, a lot of thoughts began to whirl in my head. Thoughts about loneliness.

I walked as every day to our town center for shopping. I go just two streets. In the garden at the gate of one house was an older lady.
I smiled to her and she smiled back and asked if maybe I could help her, because she her legs hurt and can not go to anyone ask for help. She gave me a new mouthwash and asked for unscrew.
Seemingly nothing. She asked, I helped.

But since then I think how 'terrible' must be lonely.
How long this woman stood there and waited until someone will pass and help her?
Previously, I did not think about the loneliness of such a 'graphically'. I could not imagine activities that they find difficult to deal with, I could not imagine how strange it must be at night, what it feels like when you're alone in an empty house all the time...
Two days later I met this lady talking to some girl (looked that know each other), she recognized and greeted me. I was pleased :)

I don't like to be alone. Maybe a moment or two, but no longer ...